Dziewięć: Rozczarowanie

Świat byłby nudny bez  paru sekretów...

Veitsbronn, 15 stycznia 2019

Czy przekraczanie progu własnego domu chwiejnym i posuwistym krokiem jest oznaką mocnego upojenia? Nie! To znak, że człowiek od kilkunastu godzin nie zmrużył oka, a pojęcie snu to dla niego absolutna abstrakcja. A mówiąc prościej, jest cieniem samego siebie. I nie mowa tutaj o mocno zakrapianej imprezie.

Każdy krok stawiam ostrożnie, uważając na to, aby znów pod moimi nogami nie wyrosła jakaś przeszkoda. W głowie latają mi helikoptery, takie duże, z biało-czerwoną szachownicą, które kiedyś widziałam na Air Show. Albo mi się wydaje, albo nawet słyszę ich silniki…

Delikatnie zsuwam buty, trzymając się mocno szafy. Czuję się jak sześćdziesięciolatka, po której kilka chwil wcześniej przejechał jakiś opancerzony rosomak. Odsuwam rękę od mebla i kieruję się w głąb domu. Chyba grawitacja jeszcze mnie niesie, bo mam wrażenie, jakbym nadal leciała. Szczerze, nie mam siły na rozmyślanie, ledwo kontaktuję z rzeczywistością. Aktualnie moim życiowym celem jest łóżko. I sen. I…

- Wróciłaś już? - …Markus. – Tak szybko? Mogłaś zadzwonić, przyjechałbym po ciebie.

Potakuję jedynie, mrużąc oczy i rzucam się w jego objęcia.

- Nie chciałam cię niepotrzebnie fatygować, poradziłam sobie – wzdycham głośno. -Mam dość.

Stan, w jakim się obecnie znajduję, wiąże się z pewnym ryzykiem, i to w momentach, w jakich się tego nie spodziewamy. Ogólnie rzecz ujmując zamknięcie oczu powoduje natychmiastowe zaśnięcie. Dlatego też ostatnią rzeczą, jaką pamiętam, są perfumy narzeczonego.

Otwieram leniwie lewe oko. Obraz jest lekko zamazany, ale kiedy mrugam kilkakrotnie, wszystko widzę dokładnie. Wyciągam ręce do góry i mruczę pod nosem. Chyba przespałam całą zimę. A nie ukrywam, bardzo bym tego chciała. Jak na złość wracają wszystkie wspomnienia: to, że jeszcze kilka godzin wcześniej byłam w Norwegii, że żegnałam się z Anią, i że zmarnowałam chyba najlepszą okazję na to, aby poukładać wszystkie sprawy i z czystym sumieniem przygotowywać się do własnego ślubu. Ale przecież tylko idiota ma porządek; geniusz panuje nad chaosem.

Zsuwam ciepłą kołdrę z siebie i zakładam kapcie na nogi, szurając nimi po podłodze. Na ten dźwięk po chwili do pokoju wpada Zoom, a tuż za nią Nike. I muszę przyznać, że tęsknię za moją kawalerką w Krakowie i za czasami, kiedy największym zmartwieniem było to, czy wyniki rentgena Zoom nie wykażą jakiejś nieuleczalnej dysplazji czy innego paskudztwa. Dorastam? Bo o dojrzewaniu nie ma nawet mowy!

Wchodzę do kuchni, przeciągając się na każdym kroku. No dobra, zimy to raczej nie przespałam, ale miesiąc…?

- Dzień dobry. – Odwracam się w stronę salonu, a oczom ukazuje się dwójka najważniejszych facetów w moim życiu. – A raczej dobry wieczór.

- Już wstałaś? – Markus podchodzi do mnie i całuje. – Obudziliśmy cię?

Spoglądam kątem oka na Marinusa siedzącego na kanapie i przyglądającemu się nam uważnie. Na jego widok jakoś cieplej robi mi się na sercu.

- Nie, po prostu szybko się regeneruję – uśmiecham się delikatnie.

- To… załatwiłaś wszystko, co miałaś załatwić? – pyta Kraus z konspiracyjnym uśmieszkiem.

- Nie do końca, ale panuję nad sytuacją. – odpowiadam zdawkowo i daję mu sygnał, że jeszcze o tym pogadamy.

Czuję się jak oszust, którym właściwie jestem. Ale dopiero teraz dochodzi do mnie to, w jakiej sytuacji się znajduję. Cała radość ze mnie ucieka, jak z balonika napełnionego helem; wystarczyło tylko kilka słów, abym stała się niepotrzebnym flakiem.

Korzystając z chwili, kiedy Markus krząta się po kuchni, ukrywam twarz w dłoniach i wzdycham.

Co ja najlepszego narobiłam…

- Oglądasz z nami? – Z chwilowego uśpienia wybudza mnie głos Marinusa – Przyniosłem film.

- Wiesz, chyba jednak wrócę do łóżka. – I nie czekając na odpowiedź, wracam do sypialni.

Veitsbronn, 16 stycznia 2019

Nie lubię kogoś oszukiwać. Kłamstwo uważam za zło konieczne i staram się go wystrzegać jak diabeł święconej wody. Staram się być osobą bez tajemnic i konspiracyjnych organizacji, ale kiedy nagnę zasady, reguluję sprawy w przeciągu kilku dni.

Przyznam, aktualnie znajduję się w psychicznym dołku i zachowuję się jak czarna dziura – wysysam całą pozytywną energię z każdej osoby, jaka jest w moim pobliżu. Nawet Markus stał się ostatnio mało rozmowny, ciągle się mijamy, a kiedy wreszcie znajdziemy czas tylko dla siebie, zbywa mnie tanimi, oklepanymi wymówkami. A ja znów mam wrażenie, że grunt ucieka mi spod nóg.

Chcę mu to wszystko powiedzieć, lepiej, żeby dowiedział się ode mnie, niż od innej osoby, albo, co gorsza, od jakiegoś brukowca. Tylko, cholera, nie mogę się za to zabrać! Ta wściekłość i furia nagle przerodziły się w przerażenie i panikę. Godziny uciekają, a ja nadal nie jestem pewna, na czym stoję i czy robiąc krok do przodu, nie zniszczę sobie życia.

Z letargu budzi mnie dźwięk dzwonka. Wstaję z fotela i otwieram drzwi, a po chwili moim oczom ukazuje się uśmiechnięty Marinus.

- Powiedz, że jesteś sama – rzuca pośpiesznie i wchodzi do środka. – Masz mi wszystko opowiedzieć.

- Masz szczęście – zatrzaskuję drzwi, tak na wszelki wypadek. – Napijesz się czegoś?

- Kawy, mocnej – opada na sofę. – Jak wakacje w Norwegii?

- Najgorsze dwa dni spędzone poza domem – odkrzykuję z kuchni i zalewam kubki wrzątkiem, po czym kieruje się powrotem do salonu. – A wiesz, że nawet u niego byłam?

- To już coś! – przytakuje.

- Tylko, że go nie było w domu – marszczę czoło.

- To, jak to? Ty się z nim nie umówiłaś? – dziwi się Niemiec.

- Nie chciałam go nakręcać – mówię. – On naprawdę myśli, że ja się rozmyślę.

- Hej, ja ci tylko przypominam, że za dwa miesiące bierzesz ślub! – bierze łyk kawy. – Ponadto naukowcy dowiedli, że żonaci faceci żyją dłużej. To też powinnaś wziąć pod uwagę.

- No właśnie, biorę ślub – wzdycham i spuszczam wzrok. Na ten widok Marinus odstawia na stół z impetem swój kubek, a siedzący za oknem ptak odfruwa przestraszony, a razem z nim cała moja odwaga.

- Kochasz go jeszcze?

- Kocham! Chyba… Jezu, gdybym go kochała nie wyjeżdżałabym na drugi koniec Europy…

- Posłuchaj, jedynym problemem jest tutaj Anders. To on bezkarnie wlazł z butami w twoje, wasze życie i gości się, bo nikt go jeszcze nie wyprosił. Nie możesz zastanawiać się nad tłumaczeniem mu, dlaczego nie chcesz z nim być. On ma to wiedzieć!

- Sugerujesz, że jestem złym strategiem? – burzę się.

- Kaśka, to już nie są żarty. Musisz w końcu wybrać, komu będziesz przysięgała wierność. Bez nawijania makaronu – wskazuje na mnie złowrogo palcem, – bo to się źle kończy w twoim wydaniu. Najlepiej nie myśl o tym dużo, ja ci pomogę. I osobiście dopilnuję, abyś w przyszłości mi za to dziękowała.

Wzdycham. Głośno, najgłośniej w swoim życiu. Tak, że chyba sąsiedzi mnie słyszeli.

- A najlepiej powiedz o wszystkim Markusowi. Od tego powinnaś zacząć.

Dlaczego wszyscy muszą mieć rację?

- Już jestem! – Słyszę z przedpokoju. Kraus, ty pieprzony wróżbito!

- To ja was zostawię – Marinus wstaje i uściskuje mnie, a następnie żegna się z Markusem.

- A co to, jakaś tajna narada? – Całuje mnie w policzek. Coś mnie zakłuło w sercu.

– Markus, musimy porozmawiać.

Trzy słowa, tylko trzy słowa wystarczyły, aby jego przepełniona radością twarz nagle zmieniła się o 180 stopni. W oczach zauważyłam niepewność, tą samą, którą widziałam w Lillehammer.

-  Co się stało? Dobrze się czujesz?

- Nie do końca – wzruszam ramionami. – To po prostu za długo trwa, nie mogę tego dłużej ciągnąć…

- Nie, nie musisz mi nic mówić – przerywa mi. - Już wcześniej się domyśliłem. – Zamieram.

- A możesz jaśniej? – pytam cicho.

- Przecież to widać gołym okiem, że nie mówisz mi wszystkiego. Każdy wymienia z tobą jakieś spojrzenia, używasz podtekstów i wszyscy w około to wiedzą. Tylko ja nie wiem, o co chodzi. Nie uważasz, że to trochę dziwne?

Patrzę na niego niepewnie. Nie wiem, czy wiadomość o tym, że podczas gdy on bawił się w najlepsze w Ga-Pa, ja spędzałam sylwestra z Andersem nie pogorszy sprawy.

- Powiedz mi, znowu grasz na zwłokę? Czy może nie jesteś już pewna, czy chcesz ze mną być?

Nie, to nie jest odpowiedni moment.

- Sama już nie wiem…

- Czyli nic nowego – wzrusza ramionami. – Zadzwoń do mnie, kiedy się wreszcie zdecydujesz. - I wychodzi z domu, trzaskając drzwiami.
Ups, balonik pękł, różowe okulary nagle zsunęły się z nosa, cudowna historia przerodziła się w koszmar.
Chyba nie będzie happy end'u...

~*~

Okeeeeeeej, może na początku pomińmy fakt, że nie było mnie tutaj od sierpnia :D I to, że nie jestem z byt dobra w obietnicach ;)

Pewnie wiele z Was pomyślało, że rzuciłam to wszystko w cholerę :P Nie, nie, zrobiłam sobie przerwę, musiałam sobie poukładać trochę spraw w życiu, ale też szkoła wtrąciła swoje trzy grosze ;)

Następnym razem powinnam się już pojawić bez żadnych poślizgów, ale niczego nie obiecuję!

Łapcie na razie kolejny rozdział. Niepewność Kaśki ciąg dalszy ;)

a to coś na górze to chyba pijana pisałam :x