Jeden: Zaskoczenia

Nadchodzi czas, kiedy będzie trzeba wybrać

między tym, co dobre, a tym, co łatwe.

     Veitsbronn, 19 grudnia 2018

     W mieszkaniu roznosi się przyjemna woń porannej, świeżo mielonej kawy. Przez duże okna wpada znacząca ilość światła, oświetlając całą kuchnię. Promyki słońca delikatnie muskają moją twarz. Opieram się wyprostowanymi rękami o blat szafki i wyglądam przez okno. Po ośnieżonych ulicach mozolnie toczą się samochody, a oblodzonymi chodnikami spacerują ludzie. Śnieg zdążył już pokryć całą okolicę. I nie wykluczone jest to, że spadnie go jeszcze więcej. 
     Słyszę ciche stukanie o panele w sąsiednim pokoju, narastające z każda sekundą. Odwracam się i widzę małą Nike stojącą niedaleko swojej miski, jednocześnie dając mi do zrozumienia, że właśnie wykryła deficyt karmy. Patrzy na mnie bystrymi, czekoladowymi oczami, oczekując jakiegokolwiek ruchu z mojej strony. Przekręca głowę i piszczy. Uśmiecham się pod nosem. Chwilę później za jej plecami pojawia się zaspana Zoom, leniwie przeciągając się na każdym kroku. Ona również szybko wykrywa brak czegokolwiek w swojej misce. Niechętnie odchodzę od okna i wsypuję im należną część karmy. Pochłaniają ją z zawrotną szybkością, łapczywie, a kiedy kończą, odchodzą zadowolone i drepczą z powrotem do drugiego pokoju.
     Wsypuję łyżeczkę kawy do kubka i zalewam wodą. Obserwuję, jak się zabarwia, jak stają się całością. Wdycham jej zapach, który natychmiast mnie pobudza. Biorę łyk i wzdycham głośno. 
     - Dzień dobry - słyszę za uchem głos narzeczonego. Uśmiecham się, kiedy Markus całuje mnie delikatnie w szyję.
     - Dzień dobry - odwracam się do niego przodem, wymachując przed nosem pustym kubkiem w czerwone grochy. - Kawy?
     - Poproszę. - Tym razem całuje mnie w usta, a następnie odchodzi i siada przy stoliku. 
     Chwilę potem do kuchni wbiega Nike, cała w skowronkach. Jest u nas dopiero czwarty dzień, a mimo to stosunkowo łatwo odnajduje się w zupełnie nowym środowisku. 
Byłam niemalże pewna, że, po dziesięciu tygodniach spędzonych na polskiej wsi, wśród rodowitych Polaków, a następnie siłą zaciągnięta do Niemiec, będzie miała problemy z zaaklimatyzowaniem się w nowym otoczeniu. Póki co, chyba nie odczuwa jakichkolwiek zmian, bynajmniej nie chce ich pokazać i sukcesywnie uświadamia nam, że dobrze się tutaj odnajduje. Anioł, nie pies!
     Widząc siedzącego przy stole Eisenbichlera, natychmiast wskakuje mu na kolana, o mało nie strącając kubka stojącego na blacie. Wypicie kawy z borderem o niespożytych ilościach energii na kolanach to zaiste sztuka ekwilibrystyczna, o czym Markus mógł się właśnie przekonać.
     - Jedziesz z nami do Lille? - pyta, kiedy szczeniak wreszcie zeskakuje na podłogę.
     Biorę gorący kubek i siadam na przeciw niego. 
     - To trochę daleko, nie wiem, jak Nike zniesie podróż... Musiałabym się zastanowić.
     - Rozczaruję cię, wylatujemy jutro - bierze łyk kawy.
     - Super - wzruszam ramionami. - Dopiero teraz mi o tym mówisz?
     - Byłem pewien, że nie będziesz miała żadnych wymówek, ale widzę, że muszę zacząć cię namawiać... - uśmiecha się zalotnie.
     - Wariat! - kwituję i zaczynam sprawdzać Facebooka. Kilka powiadomień i jedna wiadomość. Od Ani. Czyli wszystko na swoim miejscu. Otwieram rozmowę i aż mnie kłuje w oczy treść napisana z włączonym caps lockiem.

     JEDZIESZ W WEEKEND NA SKOKI???


     jadę, a co?


     BO TAK SOBIE MYŚLĘ CZY BY SIĘ Z WAMI NIE ZABRAĆ...


     Wydobywam z siebie cichy pomruk, który w zamyśle miał być pytaniem skierowanym do Markusa, czy rzeczywiście znalazłoby się miejsce dla Ani, lecz zdziwienie odbiera mi głos. Oczy prawie że wychodzą na wierzch, kiedy uświadamiam sobie co właśnie mi napisała. 
     Anka i skoki. 
     Ankaiskoki. 
     A-N-K-A-I-S-K-O-K-I. 
     Przecież to do siebie nie pasuje! Każdy, kto ją zna doskonale wie, że jest odwieczną wyznawczynią religii "Siatkówka bogiem, trening nałogiem..." itepe, itede. Jej brat gra w jakimś drugoligowym klubie i regularnie chodzi na mecze. Ba! Sama gra, i to nawet dobrze! A skoki? Cóż, wielokrotnie utwierdzała mnie w przekonaniu, że "to nie to samo", "że nic się nie dzieje", "że dużo przekrętów", "że nudne" i "Moda na sukces już jest ciekawsza". Skąd więc to nagłe zainteresowanie? 

    
     pewnie by się znalazło, a dlaczego pytasz?


     Mija pięć minut, i nadal nie dostaję odpowiedzi. Zaczynam się martwić.
     - Co cię tak śmieszy? - Markus szczerzy się do mnie jak głupi do sera. Chyba myśli, że tego nie widzę...
     - Zabawnie wyglądasz. - Uśmiech nie schodzi mu z twarzy. - Nad czym tak myślisz?
     - Wyobraź sobie, że Anka chce z nami jechać do Norwegii... - Odkładam telefon na stół.
     - Naprawdę? - Teraz to on robi zabawną minę i to mi chce się śmiać. - Chora jest?
     - Może zjadła coś nieświeżego... - zastanawiam się. Telefon zaczyna wibrować.


     Z CIEKAWOŚCI :)


     Jakoś mi się nie chce wierzyć...
     - Z ciekawości? - mówi, kiedy tłumaczę mu wiadomość na niemiecki. - Coś tu nie gra.
     - Racja... - dopijam kawę, stawiam kubek na stole i spoglądam ukradkiem na bawiącą się swoją ulubioną gumową świnką Nike. Spokojny szczeniak - to fakt, ale z nagłymi napadami chęci pogryzienia czegoś. Ze wszystkich nie wolno najbardziej nie wolno gryźć po rękach. Po nosie i uszach też nie wolno. I po łydkach też nie wolno. I jak się wyjdzie spod prysznica, to po paluchach i piętach też nie wolno. I po sznurkach od bluzy i po butach, też nie. I absolutnie nie po nartach i sprzęcie Markusa. W ogóle po niczym nie wolno gryźć. Tylko po swoich zabawkach. No, ale w malutkim rozumku Nike trudno sobie zakodować, dlaczego gumową świnkę gryźć można, ale moich gumowych kaloszy i gumowych rękawiczek do zmywania już nie wolno. I dlaczego Zoom za ucho złapać można i ona nawet to lubi i się zaczyna bawić w gryzienie, ale jak Nike złapie za ucho Markusa, to jest tylko krzyk i nikt się już bawić dalej nie chce. 
     Ostatnio przyłapałam ją na nietypowej rozmowie z Niemcem. Border kombinował coś przy sprzęcie narciarskim. 
      - Nike, przecież wiesz, że ci nie wolno - przemawiał ciepło Markus. - No, sama zobacz. Zaplączesz się jeszcze w sznurówki, przewrócisz. Pal sześć, że to sprzęt wart prawie 4 kawałki i że potrzebuję go do pracy. Tym się nie stresuj. Ale sama pomyśl, przecież możesz sobie tutaj zrobić krzywdę.

     Słuchała uważnie, nie przestając deptać po sprzęcie narciarskim. Ale gdy Markus skończył swoje przemówienie, wyszła ze sznurowadeł i poszła pobawić się gumowym gryzakiem.

     Zdębiałam. A może powinnam się cieszyć, że los zesłał na mnie tak spokojną i bezproblemową istotkę? 

     - To taki dziwny szczeniak - piszę do Natalii poprzez święty nośnik informacji zwany fejsbukiem. - Czy jesteś pewna, że to border? 

     - Sugerujesz, że nie hoduję borderów? - pyta. 
     Hmmm, no właśnie...  Ma 9 tygodni i jest jakaś taka cicha, spokojna, grzeczna, mądra, myśląca, jest otwarta na miasto mimo hodowli w środku niczego, ciekawią ją ludzie, no i jeszcze raz MYŚLI.

     - Natalia, ona jest dziwna...

     - Tak, powtarzasz się.

     - Ale ona ma 9 tygodni, sypia do 10.00 i sika na dworze!

    Ciężka noc za nami. Nike złapała jakiegoś wirusa-bakterię-nerwy tudzież inne paskudztwo. I jak się zaczęło o dziewiątej wieczorem, tak skończyliśmy o dziesiątej rano. Po trzydziestym ósmym razie z kolei (liczyłam!), kiedy to szczeniak budził mnie z niewyobrażalnym piskiem i warkotem wydobywającym się z jeszcze młodego organizmu, zaczynałam zastanawiać się nad faktem przenocowania reszty nocy na tarasie. Pomimo kilkunastu stopniowego mrozu dzielnie ubierałam kurtkę po raz enty i wychodziłam (ku uciesze sąsiadów) z Młodą na dwór, której również przestała doskwierać nienormalna temperatura i żądała zabawy do upadłego, wydając przy tym odgłosy zbliżone do tych, które włączają się zaraz po jej przebudzeniu. Piękne życie ze szczeniakiem, nieprawdaż? Na nieszczęściu małej borderki skorzystała Zoom, która niestrudzenie przemierzała trasę legowisko - sypialnia i sadowiła się na moim miejscu tuż obok Markusa i schodziła po moim powrocie. 
     Nike przez całą noc zdążyła przetrząsnąć cały przydomowy ogródek, siusiając w sposób nieskoordynowany, wydając przy tym całą gamę najróżniejszych dźwięków. 
     - Markus, ja chyba nie dam rady... - mówię do narzeczonego, przekraczając po raz ostatni próg domu. Dochodzi własnie dziesiąta. Walizki stoją już w przedpokoju, a ja jestem wrakiem człowieka
     - Dasz, dasz. Musisz. - klepie mnie pokrzepiająco po plecach, ale wcale nie przynosi mi to ukojenia. - Daj jej jakąś tabletkę i po sprawie.
     - To nie takie proste - wzdycham głośno. - Może lepiej będzie, jak zostanę...
     - Nie ma mowy! - protestuje. - Przejdzie jej.
     Mrożę go jedynie wzrokiem. 
     - Lepiej żebyś miał rację...

     O dziwo, do południa przeszło. I to na stałe. Żadnych nagłych i niekontrolowanych potrzeb natychmiastowego wyjścia na spacer, a co ważniejsze, żadnych pisków i jęków. Jak nowo narodzona. Czyli to jednak nerwy. Trzeba odnotować.
     Wchodzimy do sali przylotów i witamy z resztą kadry.
     - Cześć wszystkim! - przybijam piątkę z każdym ze skoczków. Z niektórymi nie widziałam się od dłuższego czasu, zawody w Lillehammer to pierwsze, na jakie jadę w tym sezonie. Przygotowanie na przyjście szczeniaka to jednak czasochłonna robota...
     - Ale się za tobą stęskniłem! - Wank zamyka mnie w szczelnym uścisku i podnosi do góry.
     - Ja za tobą też - uśmiecham się promiennie, kiedy znowu czuję grunt pod nogami.
     - A co to za szczeniaczek? - do rozmowy przyłącza się Werner. - Nowy członek sztabu?
     - Może zajmować się sprzętem chłopaków, w szczególności upodobała sobie narty - Nike rozgląda się w około i aż ją trzęsie, żeby wylizać któremuś ze skoczków twarz. To chyba jej największe hobby. - Wabi się Nike.
     - Imię zobowiązuje - rechocze Freitag, a za nim reszta kadry.
     Coś czuję, że będzie to cudowny weekend...

~

Bum! Mamy jedynkę! :D W zamyśle bardzo mi się podobała i byłam z niej naprawdę zadowolona, ale kiedy przelałam to wszystko na Worda, to jakoś... straciło urok :/
Miała być wcześniej i byłaby wcześniej, gdyby nie mój najukochańszy na świecie komputer, który dwa tygodnie temu postanowił się popsuć. Dobrze, że rozdział miałam zapisany na bloggerze i czekał tylko na ewentualne poprawki, bo mogłoby być krucho z jego dodaniem ;) Aż dziwne, czemu akurat w tym okresie miałam największą motywację i gdybym mogła, napisałabym kilka rozdziałów pod rząd :P Na szczęście teraz mam nadzieję wszystko wróci do normy ;)

Pozdrawiam! :))