Siedem: Próba

Wyjście jest zawsze, 

tyle, że nie każde jest dobre.

     Veitsbronn, 6 stycznia 2019

     Nie wiem, czy jest gdzieś limit cierpień przypadający na jednego człowieka. Podobno dostajemy ich tyle, ile jesteśmy w stanie udźwignąć…

     Cisza. Wszechobecna cisza, dudniąca w uszach i zaburzająca rytm serca doprowadza mnie do szału. Jedyne, co jest w stanie przeciwstawić się temu natarciu, to przytłumione warczenie i pomrukiwanie wydobywające się z głębi pustego domu. Ani żywej duszy, tylko psy cośtam narzekały niedawno i szturchały nosem „amożenaspacer?”. Na widok ich wielce skupionych par oczu wszystkie funkcje życiowe przez chwilę działają jak w amoku, a umysł, wyrwany ze stanu osłupienia, zaczyna ponownie pracować na najwyższych obrotach. Bo prawdą jest, że ta dwójka przez większość swojego życia wygląda, jakby im się serwer zawiesił; jedynie na czas pracy poważnieją, lecz w ciągu jednej sekundy zmieniają się w myślące bestie zdolne rozkruszyć nawet najtwardsze serce. Kiedy zostaję pozostawiona własnemu losowi, często do nich coś zagadam z nadzieją, że udzielą mi cennej rady, jak dalej postępować, co zrobić, aby to odkręcić, zupełnie zapominając, że to t y l k o  p s y…

     Ostatnimi czasy czuję się, jakbym nie była sobą. Żyję – bo tak stworzono mnie niemal ćwierć wieku temu, mimo to nie czerpię z życia nic, poza smutkiem, przygnębieniem, poczuciem winy… Nieobecny wzrok błądzi gdzieś pomiędzy mahoniowymi meblami ustawionymi w salonie, a widokiem za oknem – Białą Krainą, proszącą o odkrycie nowych, nieznanych miejsc. Z innej pespektywy wygląda to tak, jakbym celowo izolowała się od reszty, stając się zupełnie aspołeczna. Chyba każdy to zauważył, ale póki co nie widzę sensu, aby to zmienić. Samotność to najcenniejszy dar, jaki mogłam w obecnej chwili dostać. Traktowana jak powietrze i omijana szerokim łukiem mam czas, aby obmyślić strategię, zaplanować dokładnie wszystkie manewry i stopniowo zacząć wcielać je w życie.

     Spoglądam w telewizor. Severin właśnie odbiera nagrodę za wygrany Turniej. Jest szczęśliwy, podobnie jak reszta niemieckiej ekipy. Gdzieś w głębi serca zapala się światełko, utwierdzające mnie w przekonaniu, że „jeszcze będzie dobrze”. Wszak Polacy to naród głębokiej wiary. Chwilami nawet żałuję, że nie mogę być teraz z nimi, ale myśl o spotkaniu tej osoby przyprawia mnie o wstręt do samej siebie. I wszystko wraca na swoje miejsce.

     Już niedługo zacznie się najważniejszy etap mojego życia, i to w wielu aspektach. Czas na ostateczne decyzje i wybory, podejmowane z głową, aby nie zrujnować całego, misternego planu, którym nie powstydziłby się żaden krakowski Sebek planujący skok na tamtejszy monopolowy. Jednak póki co, nigdzie się stąd nie ruszam…

     Tauplitz, 11 stycznia 2019

     Lubię Austrię. Od dawna należała do licznego grona moich ulubionych krajów, które chciałabym kiedyś odwiedzić. Ale taką Austrię słoneczną, bez śniegu, mrozu i wiatru. Moje dłonie powoli zaczynają się identyfikować z fioletowym kocem spoczywającym na moich kolanach. Tegoroczna zima postanowiła się nie patyczkować z mieszkańcami Ziemi i wynagradza nam wszystkie poprzednie lata najgorszą zimą ostatniej dekady. Dla mnie nie jest to dobra wiadomość, gdyż przez własną głupotę od 3. Klasy podstawówki jestem chorobliwie uczulona na zimno. A co najgorsze, nie ma na to żadnego lekarstwa.

     Kwalifikacje też lubię. Wszyscy są rozluźnieni, grafik nie jest napięty i nie ma potrzeby ogarnąć pół batalionu w przeciągu kilku minut. A szczególnie lubię takie momenty, kiedy jestem sama w domku, z własnymi myślami i kubkiem gorącej kawy. Introwertyk z uczuleniem na zimno, niezłe połączenie.

     - Gdzie lecisz, Przyjacielu? - zagajam do Freunda widząc, że zaczyna ubierać kurtkę.

     - Po coś słodkiego, chcesz też? - Naciąga czapkę od sponsora na głowę i zasuwa się po samą szyję.

     - Nie, dzięki - odpowiadam z uśmiechem. Chwilę potem drzwi trzaskają wprawiając w ruch stojące nieopodal narty, a po Severinie nie ma już ani śladu. Zamykam na chwilę oczy. Serce zaczyna walić jak oszalałe, dostając sygnał o niewykonanym zadaniu.

     Jeszcze chwila, jeszcze sekundka…

     Wdech.

     Nie wiem, co robić. Zostałam postawiona pod ścianą i gdziekolwiek się nie ruszę, popełnię błąd, którego potem będę mogła żałować. Zrobiłam źle, dając Andersowi kredyt zaufania, robię źle, okłamując Markusa i prawdopodobnie będę robiła źle, jeśli tego w porę nie zakończę. 

     Wydech.

     Czas zakończyć całą tą dziecinadę.

     Zsuwam kocyk z nóg i zabieram leżącą obok kurtkę. Jeszcze tylko upewniam się, czy aby na pewno żaden z Niemców nie zmierza w kierunku domu, po czym chwytam za klamkę, lekko ją naciskam i już po chwili znajduję się na zewnątrz. Dostaję nagły podmuch wiatru, który ostatecznie chłodzi moją głowę, jednocześnie zapalając lampeczkę ukrytą gdzieś na jej tyłach „czy ty na pewno wiesz co robisz?”. Ignoruję ją jednak i pewnym krokiem idę wzdłuż ogrodzenia, spoglądając na wszystkie budynku stojące równo obok siebie. W każdym z nich pali się światło, w każdym z nich ktoś się krząta, słychać rozmowy, śmiechy. Zatrzymuję się przy ostatnim, przedtem biorąc głęboki oddech. Zimno aż kłuje mnie w nozdrza, a przez ciało przechodzi przyjemny dreszcz. Pukam delikatnie i nie czekając na pozwolenie, wchodzę stopień wyżej i naciskam klamkę. W środku widzę osobę, przez którą moje życie w ostatnim czasie wygląda jak istny rollercoaster, a ja sama jestem kłębkiem nerwów. Uśmiecha się promiennie na mój widok, a ja tracę wszystkie zmysły; jakby ktoś wcisnął reset.

     Pozamiatane... 

     - Cześć. – Odkłada kombinezon na bok i podchodzi do mnie, mocno przytulając.

     - Musimy porozmawiać - mówię, kiedy budzę się z letargu, w myślach karcąc się za to, że pozwoliłam mu się zbliżyć tak blisko. Za blisko…

     - O co chodzi? - marszczy brwi i przysuwa ciepłą dłoń do mojego policzka. - Co się dzieje?

     Oddech znów staje się płytki i chaotyczny, jakby nagle odebrano mi tlen. Oczy delikatnie zachodzą mgłą, kiedy przysuwa się o kolejne milimetry.

     - To nie ma sensu - odsuwam się od niego jak oparzona. Moje ciało zalewa fala złości i tylko czekać, aż wybuchnę. – Było fajnie, pobawiłeś się mną i moimi uczuciami, ale najwyższa pora to zakończyć.

     Anders patrzy na mnie nieco zdezorientowany, a następnie mówi zawiedziony:

     - Wiem, ale to jest silniejsze ode mnie. Kasia - robi kilka kroków do przodu i kładzie ręce na mojej talii - ja jeszcze nigdy żadnej kobiety nie kochałem tak mocno, jak ciebie. 

     Patrzy mi głęboko w oczy, krążąc dłońmi po moich plechach. Przybliża się jeszcze bardziej i całuje delikatnie, z czułością, jakby bojąc się, że mnie zrani. 

     - I nigdy nie przestanę cię kochać.

     Jego spojrzenie mówi wszystko, nie potrzeba żadnych słów, by to opisać. On nie odpuści, będzie dążył do celu. A ja nie mam na to prawie żadnego wpływu.

     Odsuwam się od niego gwałtownie, kiedy słyszę trzask zamykających się za moimi plecami drzwi. Chrząkam głośno. Nawet nie chcę patrzeć za siebie.

     - Przerwałem coś? – Tajemnicza postać wymija nas i podchodzi do stolika ze stosem arkuszy papieru. Kenneth… Uśmiecha się łobuzersko znad kubka parującej cieczy trzymanej w dłoni. Każde z nas jest oszołomione, Anders chce coś powiedzieć, kilka razy jest nawet bliski wydobycia ze swoich ust garści marnych wytłumaczeń i usprawiedliwień, które i tak kończą się fiaskiem, a odwaga znika równie szybko, jak się pojawiła. Spoglądamy niepewnie po sobie, dokładnie lustrując nasze sylwetki. Cisza wydłuża się o kolejne sekundy, a w powietrzu nie zawisło nawet marne „to nie tak, jak myślisz…”

     - Konsultacje międzykadrowe – Biorę sprawę w swoje ręce, próbując wybrnąć z tej chorej sytuacji z twarzą.

     - Rozumiem, że poświęcone bliższym stosunkom? – dopytuje triumfalnie.

     - Można tak powiedzieć – odpowiada pewnie Anders. Stwarza pozory, jest dobrze.

     - Nie zachowujcie się jak dzieci – wywraca oczami Norweg. – Ile wy macie lat? Myślicie, że mnie omamicie?

     No i naszą pewność i spontaniczność, którą skrupulatnie budowaliśmy, nagle szlag jasny trafił.

     A niech to Hofer kopnie…

     - Nic nie widziałeś, n i c - mówi po chwili Anders, dokładnie akcentując ostatni wyraz.

     Starszy z Norwegów jedynie posyła nam szydercze spojrzenie i bez słowa wychodzi z niewielkiego domku, zostawiając nas na pastwę naszych wzburzonych myśli.

    

     Tauplitz, 13 stycznia 2019

     Nie zastanawiałam się długo. To był jeden impuls – muszę to zakończyć. Od kiedy Kenneth przejrzał „nasze” poczynania nie mam ani chwili spokoju. Jego przenikliwy wzrok każdego dnia paraliżuje mnie od wewnątrz i nagle ogarnia mnie panika – on wie, wie o wszystkim i może to w każdej sekundzie ujawnić reszcie świata. Tak po prostu nie może być, nawet nie dopuszczam do siebie wiadomości, że ktoś mógłby się o tym dowiedzieć. Ten strach przed jutrem motywuje mnie do podjęcia ważnej decyzji – lecę do Norwegi. Nie wiem, na jak długo, ale przysięgam, że moja noga nie przekroczy granicy Niemiec, dopóki nie wbiję Fannemelowi do głowy tego, że naszych bliskich relacji nadszedł definitywny koniec…

~

nie bijcie! :x